Zasiedzenie w dobrej wierze

Najbardziej znanym sposobem uzyskania praw do określonej ruchomości bądź nieruchomości jest kupno. Niemniej jednak, nabycie praw własności danego przedmiotu może odbyć się na mocy zasiedzenia. To forma otrzymania praw odbywa się poprzez długotrwałe i faktyczne władanie określoną rzeczą. Następuje ona po 20 lub 30 latach, w zależności od określenia wiary posiadacza oraz spełnienia przesłanek. Prawo własności następuje samoistnie, bez konieczności orzeczenia sądu. Natomiast przepisy prawne wymagają złożenia odpowiedniego wniosku w sądzie rejonowym, celem potwierdzenia prawomocności wyroku w oparciu o regulacje zawarte w kodeksie prawnym.

Na czym polega zasiedzenie?

Zasiedzenie w dobrej wierze zgodnie z kodeksem cywilnym, stanowi jedną z form nabycia praw własności poprzez rzeczywiste i długotrwałe posiadanie. Zasiedzenie obejmuje zarówno nieruchomości gruntowe jak i budynkowe czy lokalowe. Ponadto istnieje również możliwość zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego, służebności gruntowej oraz współwłasności. Aby nabyć prawa własności do określonej ruchomości bądź nieruchomości, osoba nieuprawniona musi spełniać wymogi prawne. Przede wszystkim jest zobowiązana traktować określony podmiot jak właściciel. Jeśli chodzi o nieruchomość, mieszkaniec zobowiązany jest dbać o budynek, odpowiednio nim gospodarować oraz opłacać należne podatki. Żeby stać się właścicielem nieruchomości na mocy zasiedzenia w dobrej wierze należy spełniać wymienione czynniki przez co najmniej 20 lat.

Zasiedzenie w dobrej i złej wierze

O nabycie praw własności może ubiegać się osoba działająca zarówno w dobrej jak i złej wierze. Przyjmuje się, że zasiedzenie w dobrej wierze występuje wtedy, gdy osoba mająca w posiadaniu określony podmiot nie została poinformowana, iż posiada on innego prawowitego właściciela. Przekonania o byciu posiadaczem ruchomości bądź nieruchomości muszą być zgodne z kodeksem cywilnym. Prawa własności zostają nadane po minimum 20 latach zasiedzenia.

Zasiedzenie w złej wierze zachodzi wtedy, kiedy posiadacz nieruchomości bądź ruchomości, od chwili jej nabycia wiedział, że podmiot mu nie przysługuje i istnieje jego inny, prawowity właściciel. To często spotykane zjawisko szczególnie w przypadku kupna rzeczy ruchomych, np. samochodu, biżuterii czy sprzętu RTV i AGD od nieuprawnionych osób, którzy w niektórych przypadkach mogą okazać się złodziejami. Kupno podejrzanych przedmiotów wyklucza dobrą wiarę nabywcy. Niemożliwe staje się zasiedzenie owych ruchomości, gdyż posiadają one prawowitego właściciela. Zasiedzenie nieruchomości w złej wierze odbywa się na zasadzie zamieszkiwania lokalu przez osobę nieuprawnioną. Lokator wie, iż nie jest prawomocnym właścicielem budynku. Niemniej jednak zamieszkuje go z premedytacją celem nabycia praw własności. Przykładem zasiedzenia w złej wierze może być także osoba, która weszła w posiadanie określonej nieruchomości bez sporządzenia aktu notarialnego. Okres potrzebny do zasiedzenia nieruchomości na mocy prawa musi wynosić co najmniej 30 lat władania.

Określenie przedmiotu zasiedzenia

W trybie zasiedzenia zupełnie legalnie i w sposób nieodpłatny nabywa się prawa własności. Przedmiotem zasiedzenia mogą być ruchomości, nieruchomości, służebności gruntowej i współwłasności. Służebność gruntowa może zostać nabyta jedynie w przypadku, kiedy jest widocznie i długotrwale urządzana. Dopuszczalne jest także nabycie praw użytkowania wieczystego. Prawa te może otrzymać osoba, która jest posiadaczem nieruchomości w ramach użytkowania wieczystego, które to zostało ustanowione na rzecz określonej osoby. W przypadku, gdy do czynienia mamy z zasiedzeniem przedmiotu, jakim jest nieruchomość, nadanie praw własności określonego budynku następuje wraz z zasiedzeniem prawa użytkowania wieczystego gruntu. Według kodeksu cywilnego nie można być pełnych praw do nieruchomości, jeśli usytuowana jest na gruncie należącym do produkcyjnej spółdzielni rolniczej. Istnieje możliwość nabycia praw własności względem odrębnej części lokalu. Poprzez nabycie nieruchomości w dobrej wierze, osoba otrzymuje udział we współwłasności oraz współużytkowaniu gruntu. Ponadto drogą zasiedzenia można nabyć prawa własności do nieruchomości państwowej. Warto zaznaczyć, że proces ten jest niemożliwy w przypadku drogi publicznej. Nadanie praw własności w każdym przypadku musi odbyć się w oparciu o kodeks cywilny.

Ocena wiary osoby zamieszkującej

Nabycie praw własności drogą zasiedzenia następuje w wyniku samoistnego gospodarowania określonym przedmiotem, przez okres czasu odpowiadający dobrej lub złej wierze posiadacza. Aby wyrok mógł stać się prawomocny, z zachowania osoby chcącej nabyć własność musi wynikać jasne ustosunkowanie właścicielskie względem danej rzeczy. Kwestia oceny dobrej bądź złej wiary posiadacza jest dokonywana jednorazowo. Odbywa się ona na początku drogi do zasiedzenia, tzn. wtedy, kiedy potencjalna osoba rozpoczęła zasiadywanie nieruchomości. Dalsze okoliczności nie mają wpływu na ocenę wiary, jeśli pierwotnie posiadacz działał w dobrych intencjach.

Czas zasiedzenia

Przy zasiedzeniu zarówno nieruchomości, jak i ruchomości istotną kwestią jest upływ czasu. Dzięki niemu, osoba władająca określonym przedmiotem, w sposób legalny i nieodpłatny może stać się jego prawomocnym właścicielem. Wymagany jest okres uzależniony od oceny dobrej lub złej wiary posiadacza. Następuje on po upływie kolejno 20 i 30 lat. Najistotniejszym aspektem jest moment przejęcia danego przedmiotu w posiadanie. Decyduje on o ocenie naszej wiary i przekłada się na wyrok. Dalsze wydarzenia, tzn. uzyskanie informacji o innym, prawowitym właścicielu przedmiotu, nie zmieniają sytuacji obecnego posiadacza, jeśli wraz z momentem przejęcia przedmiotu w posiadanie zostało udowodnione, iż działał on w dobrej wierze. Zła wiara nie wyklucza przyznania praw do ruchomości lub nieruchomości, a jedynie wydłuża czas oczekiwania na wyrok o 10 lat.

Samoistne posiadanie

Posiadacz samoistny to osoba, która fizycznie włada określonym przedmiotem, jednocześnie nie będąc jej prawowitym właścicielem. Posiadanie cudzej rzeczy nie może ograniczać się tylko i wyłącznie do subiektywnej opinii, ale musi być z zewnątrz dostrzegalnym postępowaniem właścicielskim. Ważne, aby osoba mająca w posiadaniu określoną ruchomość bądź nieruchomość fizycznie wykazywała w stosunku do niej prawa własności. Następstwo nadania prawomocnego wyroku obejmuje wszystkich samoistnych posiadaczy danej rzeczy. Na początku dokonuje się ocena wiary, która jest odpowiednio uzależniona od czasu oczekiwania na przyznanie praw.

Na jakiej podstawie stwierdza się zasiedzenie

Nabycie własności przez posiadacza samoistnego jest równoznaczne z utratą wszelkich praw dotychczasowego właściciela. Następuje ono z mocy prawa i nie ma istotnego związku z obecnym dysponentem. Gdy toczone jest postępowanie o nadanie praw względem nieruchomości, należy wiedzieć, że wraz z przejęciem jej w posiadanie, nie wygasają wszelkie obciążenia, np. kredyty hipoteczne. Prawne nabycie praw własności wymaga postępowania sądowego. Na samym początku drogi, sąd przeprowadza postępowanie nieprocesowego stwierdzenia zasiedzenia. Podczas tego procesu instytucja dokonuje analizy w odniesieniu do spełnionych przesłanek. Osoba, będąca posiadaczem w ocenie dobrej lub złej wiary, chcąc otrzymać prawomocny wyrok, zobowiązana jest złożyć stosowny wniosek w sądzie rejonowym.

Do wniosku niezbędne jest dostarczenie dokumentów, takich jak:

  • Potwierdzenia należnych wpłat podatku rolnego bądź leśnego od nieruchomości.
  • Wyrys z mapy ewidencyjnej nieruchomości.
  • Wypis z rejestru gruntów.
  • Zaświadczenie o braku roszczeń reprywatyzacyjnych względem nieruchomości.

Postępowanie sądowe

Sąd przyjmując wniosek o nadanie praw własności na mocy zasiedzenia ogłasza informację o toczącym się postępowaniu. Informacja ta jest umieszczana w Monitorze Sądowym Gospodarczym oraz piśmie poczytnym na całym kraju. Tym samym, instytucja zachęca wszystkich zainteresowanych do wzięcia udziału w postępowaniu. Termin oczekiwania na zgłoszenia wynosi trzy miesiące. Jeśli w tym czasie nikt nie wykaże swoich praw własności względem danego przedmiotu, sąd jednogłośnie stwierdzi zasiedzenie. Kiedy zostanie ono udowodnione i uprawomocnione wyrokiem sądowym, posiadacz zobowiązany jest uiścić podatek od darowizny w wysokości 7% od wartości nieruchomości na konto Urzędu Skarbowego.

Czy można zatrzymać ten proces?

Czynniki, które mogą przerwać bieg procesu zasiedzenia:

  • wniesienie przez właściciela powództwa o uzgodnienie stanu prawnego owego przedmiotu, ujawnionego w księgach
  • uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której owe roszczenie występuje
  • wezwanie do podjęcia próby ugodowej
  • podjęcie czynności przed sądem w celu ustalenia, zabezpieczenia lub dochodzenia, względem roszczenia

Działania po wyroku

Skutek zasiedzenia następuje z mocy samego prawa. Po ogłoszeniu prawomocnego wyroku przez sąd, nowy właściciel powinien otrzymać potwierdzenie o nabyciu własności drogą sądowniczą. Dokument ten niezbędny będzie do uzyskania wpisu w księdze wieczystej oraz w celu zarzucenia wszelkich nieprawidłowości ze strony interesantów.

Obecnie trwają prace legislacyjne, które zmierzają do skrócenia okresu zasiedzenia w dobrej wierze z 20 na 10 lat oraz posiadanie w złej wierze z 30 na 20 lat.

Więcej o zasiedzeniu dowiesz się z wpisu: https://dybka.com.pl/przeslanki_zasiedzenia_mieruchomosci/

Podsumowanie

Właścicielem określonej ruchomości bądź nieruchomości można stać się zarówno drogą kupna, jak również na mocy zasiedzenia. W bieżącym okresie właścicielem danego przedmiotu możemy stać się po 20 lub 30 latach od zasiedzenia. Czynnik ten zależny jest od określenia naszej wiary u początku władania określonym przedmiotem. Dobra wiara niewątpliwie skraca czas nadania prawa własności.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *